De persoon achter het masker

Ergens diep vanbinnen weten we het allemaal: als volwassenen moeten wij onze eigen mening vormen en onze eigen dromen volgen zodat wij zelf gelukkig worden. Waarom blijft het dan toch zo moeilijk om de mening en eisen van je omgeving los te laten? Willen wij wel ons eigen pad volgen en een nog belangrijkere vraag; wil de omgeving wel dat wij ons leven leiden op onze eigen manier?

Citaten over het leven, de liefde en vele andere onderwerpen vliegen ons op social media om de oren. We delen wijsheden, inspireren elkaar en delen kennis over hoe je het beste in het leven kan staan. Alles om een zo gelukkig mogelijk leven te leiden, of lijkt dat alleen maar zo? Als ik om mij heen kijk naar de eisen van de maatschappij worden het er met de jaren meer. Naast goede cijfers halen op school moet je ook een spannend sociaal leven leiden, zowel online als offline. Nog maar niet te spreken over de eisen van je vrienden, gezin en familie. Daar komt bij mij de vraag op; Als je omgeving zo veel eisen stelt, hoe kan je dan nog echt jezelf zijn?

Uiteraard worden er dagelijks taboes verbroken in het kader van jezelf kunnen en mogen zijn. Denk aan psychische ziekten, seksualiteit of gewicht. We vechten allemaal voor een betere, solide plek in de maatschappij want we zijn allemaal gelijk. Tegenwoordig durft men te praten over het hebben van een burn-out of depressie, maken we plaats voor plussize modellen en is het normaal om homo of lesbisch te zijn. Alhoewel, niet helemaal natuurlijk. Als je gaat solliciteren zeg je niets over de burn-out waar je net uit bent, in de media gaat het continu over diëten en als homoseksuelen kan je met elkaar trouwen maar kom op, je hoeft ook niet te overdrijven door als man een jurk aan te trekken.

Eigenlijk dus helemaal niet raar dat we allemaal moeite hebben om onszelf te vinden, te zijn en dan vooral te blijven. We reizen, nemen deel aan retraites, mediteren en nemen zelfs weleens een sabbatical om voor langere tijd uit de dagelijkse bezigheden te stappen. Kortom, we doen er alles aan om geluk te voelen, stress te verminderen en onszelf te ontplooien. Maar heeft dit allemaal nut als je weer terugkomt in de dagelijkse sleur waarbij je niet jezelf kunt zijn?

Ik denk dat er een aantal voorwaarden zijn om het gevoel van geluk vast te kunnen houden. Je zult de balans moeten vinden tussen jezelf zijn en het meebewegen in de maatschappij. Ik ben van mening dat we zo min mogelijk maskers op moeten zetten om zo dicht mogelijk bij jezelf te blijven. Weet bij wie en wanneer je meebeweegt en wanneer je jezelf ben. Dit zal voor iedereen verschillend zijn.

Vraag jezelf vooral af wat het je waard is om een masker op te zetten. Het kan bijvoorbeeld bij vrienden of op je werk veel energie kosten om je anders voor te doen dan je bent. Als je merkt dat je er letterlijk en figuurlijk moe van wordt, betekent het dat je over je eigen grenzen gaat. Probeer dan stapje voor stapje steeds meer je eigen ik naar voren te laten komen. Denk hierbij aan het geven van je eerlijke mening of toch weggaan wanneer iedereen wilt dat je nog eventjes blijft. Vergeet hierbij niet dat je in een patroon zit dat doorbroken moet worden en het dus makkelijker gezegd is dan gedaan.

Stapje voor stapje leer je jezelf beter kennen, geef je eerlijker je mening en kom je dichter bij jezelf. Hier hoort bij dat niet iedereen in je omgeving de verandering leuk vindt. Bepaal daarom voor jezelf wat en wie het je waard is om te zijn wie je bent, zonder aanpassingen en zonder pardon.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat meer mensen het gevecht met de maatschappij aangaan zodat er een tijdperk aanbreekt waarin ieder op zijn eigen manier zichzelf kan zijn.